Radyolardan dakika başı anonslar geçiyor, “Deniz GezmiÅŸ ve arkadaÅŸları ÅŸu bölgede kıstırıldı, alınan bilgilere göre operasyon hala devam ediyor !”
Oniki yaşımdayım ortaokula yeni baÅŸlamıştım. Radyo ve gazete haberleri ile bir gönül bağı kurmuÅŸtum onlarla… sonra yayına ara verilerek bir haber daha geçiyor radyolar, “Deniz GezmiÅŸ ve arkadaÅŸları operasyondan saÄŸ kurtulmayı baÅŸardılar!” baharın rengarenk bütün çiçekleri bir anda doluÅŸuyordu çocuk yüreÄŸime… “Ooohhh bu kez de kurtuldular !” diyerek içten sessiz çığlıklar atıyordum.
Düşüncelerini ve yapmak istedikleri ile ilgili hiç bir fikrim yoktu. Tek bildiÄŸim ÅŸey, devleti sevmedikleri ve fakirin yanında olduklarıydı… Çocuk yüreÄŸimin kahraman ÅŸovalyeleri her operasyondan saÄŸ olarak kurtulmalarını yüreÄŸimdeki sessiz alkış tufanı ile kutlamaya dönüştürüyordum.
Sonra yine bir gün yakalandıklarını duydum, Öfkem bıçak gibi bilenmiÅŸti, kahramansız kalmış, boynum bükülmüş, yıkılmıştım adeta… dokunsalar aÄŸlayacak ve çığlık atacaktım… Ama kime? ne diyecektim soranlara? Denizlerin yakalandığını mı? hayır kendime bile itiraf etmeye çekiniyordum. Evet “kahraman ÅŸovelyelerim nasıl olsa bir yolunu bulup kurtulacaklar” bunu düşünmek ve hayal etmek bile yüreÄŸime umut kırıntılarını yüklüyordu…
Radyolar bangır bangır… kulak kesildim, “Deniz GezmiÅŸ ve arkadaÅŸları idam edildi!” dizlerimin bağı çözülmüş, yüreÄŸimi kapkara bulutlar istila etmiÅŸti. Bir kenara çekildim ve hüngür hüngür aÄŸladım, rüyalarımı süsleyen kahramanım yoktu artık… artık kime umut baÄŸlayacağım? yoksullar ve çaresizler için despotlara kim kafa tutacaktı? Deniz gibi biri daha çıkar mıydı?
Bunları düşünüp aÄŸlarken rahmetli babam görmüş ve neden aÄŸladığımı sormuÅŸtu. Göz yaÅŸlarımı elimin tersi ile sildikten sonra, “Baba Deniz GezmiÅŸ Ä°dam edildi !” dedim. Onun da benim gibi üzüleceÄŸini sanmıştım. Bana dönüp Kürdce alaycı bir ifadeyle, “Mın got qey jı bo çı dıgıri? jı bo qominist û gawura dıgri !Mın dı ÅŸerefa tenyo !” (Ben de bu ne için aÄŸlıyor diyordum, meÄŸer bir komünist gawur için aÄŸlıyormuÅŸ, ÅŸerefini ….kiyim senin! ” dedi.
Evet o gün bu gün iÄŸfal edilmiÅŸ bir ÅŸerefle yaşıyorum. Ama babama da ÅŸunu demiÅŸtim. “Bir gün evlenirsem ve bir erkek çocuÄŸum olursa adını DENÄ°Z koyacağım!” diye… Evlendim ve Ä°lk çocuÄŸum erkek olmuÅŸtu Adını DENÄ°Z koydum… yetmedi diÄŸerine ULAÅž, yine yetmedi ötekine YUSUF… içimde taşıdığım öfke tıpkı çocuklarım gibi çoÄŸalmıştı…
Aziz Gülmüş
NOT: Aziz GÃœLMÜŞ’ün Facebook’ta DENÄ°ZLERE DÖKÃœLEN ÇOCUKSU HAYALLER baÅŸlığıyla yazmış olduÄŸu yazı.
Ä°dam haberini Adana’da berberde tıraÅŸ olurken aldım.
İçime doğan hüznü, üzerime dökülen yangını polislerle içli dışlı yollu bir kadın fark etti.
“_Sen bu komünistler için mi üzülüyorsun, ÅŸimdi seni örfi idareye veririm!” sözleriyle üstüme yürüdü.
Berber kadını tutup:
“_Bırak o daha çocuk!” dedi.
Sessizce tıraşın bitimini bekledim.
Ve ilk fırsatta Filistin’e gidip gerilla eÄŸitimi almanın peÅŸine düştüm.
Bugün aynı his ve düşüncede değilim.
Üzüntüm olmakla birlikte aynı şiddette değil.
Elinde silah bulunup çatışmadan teslim olmuÅŸtu. O günün gazeteleri “Ãœlkemin ordusuna silah sıkmam” dediÄŸini iddia ettiler.
Onun silah sıkmadığı ordu ona hayatı çok gördü.
Mahir ise vuruşarak öldü.
İçimi daha çok mahirler yakar!