D. Bakır Zindanından bir sahne

Selim Çürükkaya / Mevlut Çavuş: “Üçüncü katta kalanlar özel eşyalarını toplasın koğuşa gidecekler” dedi.

Gardiyanları, kat kapısını ve hücre kapılarını açmaları için üçüncü kata gönderdi.

Bir müddet sonra hücre kapıları peş peşe açılıp kapandı. Üçüncü kattaki esirler sırtladıkları bohçalarıyla alt katın salonuna indiler.

 Orada tek sıraya dizildiler. Hepsi dazlak kafalı, gözleri çukura kaçmış, üstleri başları kir, pislik içinde bir deri bir kemikten ibaret, fırınlara atılmak için götürülen Hitler’in Yahudilerini andırıyorlardı.

 Avukat Şerafettin Kaya’nın avurtları çökmüş, tanınmaz hale gelmişti. İri yarı Urfa Milletvekili Celal Paydaş, laboratuvarlardaki iskeletin aynısıydı. PKK MK Üyesi itirafçı Şahin Dönmez, ufalmış, sudan çıkmış kedi gibi büzülüp kalmıştı. Urfa Milletvekili Mustafa Kılıç’ın kamburu çıkmış, güç bela ayakta duruyordu. Mardin Milletvekili Nurettin Yılmaz, sırtladığı bohçasının altında emektar bir hamala benziyordu. Ceylanpınarlı Şakir dayının başı dikti. Hücrelere göz gezdirip direnişçiler arasındaki oğlunu arıyordu.

Dünyadan habersiz Viranşehirli Halef, sanki hiçbir şey olmamış gibi, muzipçe çevresine gülücükler dağıtıp ilginç hareketler yapıyordu. Mehdi Zana, başını önüne eğmiş, derin derin düşünüyordu. Mardin Milletvekili Ahmet Türk, o kadar zayıflamıştı ki; belinden düşen pantolonunu bir eliyle tutmuş, diğer eliyle sırtındaki bohçasını kavramış, incelmiş boynunu ileri doğru uzatmış, yarı eğik vaziyette sırada bekliyordu.

Çavuş, “Haydi yürü, dışarı çık” dediğinde, avukat Şerafettin Kaya, son kez hücrelerdeki tanıdık yüzlere göz atarak. “Elveda “diyordu gözleriyle.

(12 Eylül Karanlığında Diyarbakır Şafağı 1. Cilt. M. Selim Çürükkaya’nın kitabından)