Benim ismim Nurcan dedim.
O da söyledi adını.
Sanki olmaz olsaydım, yaşamaz olaydım dercesine.
Genç kadın aslında; çocukları olan bir çocuktu. Oturduğu semtin, sokağın adını bile bilmiyordu. Hem ağladı hem anlattı. Bilemedi konuya nasıl gireceğini.
Sürekli şiddete maruz kaldığını anlatırken sanki o anı yaşıyormuş gibi anlattı.
Çektiği acılar yüzünden, sesinden, hal ve hareketlerinden okunuyordu. Ben eve gitmek istemiyorum dedi başka da birşey demedi.
O an şiddet uygulayanı alıp aynısından uygulayasım geldi içimden.
Bir kadınlar ekibim olaydı, hemen damlayaydık o mahlukun evine ve çekeydik kulağını, tüküreydik o alçağın yüzüne diyesim geldi içimden.
Herhalde kötü bir rüyaydı dedim. Ama maalesef değildi. Daha çok acıttı.
Bazı iş günleri zihnen yorar insanı böyle.
Böylesi anlara şahitlik etmek ölümden de beter. Hele insansan, yanımdaki stajyer yüksek okul öğrencisinin bu durum karşısında gözyaşlarını tutamaması gibi.
Zulme karşı duranlara
Kendi kaderini tayin hakkını
Ä°nsanca yaÅŸama hakkını deÄŸerli bulanlara selam olsun…..
Nurcan Kurun