Nevzat SaÄŸnıç’ın Anısına

Recep MaraÅŸlı / Sevgili yoldaşım, arkadaşım Nevzat’ı düşündüğümde hep bir suçluluk duyarım.
Doğum tarihlerimiz, günlerimiz aynıydı. Benzer yollardan geçmiş; benzer şeyler yaşamıştık.
Aynı örgütlerde, aynı kurumlarda, yan yana omuz omuza çalışmıştık. Bir gün bile birbirimizi kırmadan, incitmeden…
Ama işte şimdi o yaşamıyor ama ben yaşıyorum.
Neden?
Bu adaletsizlik…
Sebebi ben olmasam da bu bana hep hüzün ve suçluluk duygusu verir. Mine’nin, Belçim’in, Zınar’ın yüzüne nasıl bakarım diye korkarım. Dünyanın eÅŸitsizliÄŸi ve adaletsizliÄŸi…

Ve onu andığımda bana hep bir gün önce bir gün sonra arayla birlikte kutladığımız 50. yaş günümüzü hatırlatır. Unutmak ne mümkün.

Ve bir gün Azad SaÄŸnıç Ã§Ä±ka geldi Berlin’e…
Bu kadar güzel ve büyük sürpriz olabilir mi; üstelik yalnız gelmemiÅŸti; kendisiyle beraber Mamê Feqî’yi, Annecan’ı, Navzat’ı ve Ferhat’ı da getirmiÅŸti. Ömrümde böyle mucizevi bir ÅŸey yaÅŸamamıştım. Yalnız Azad’la deÄŸil hepsiyle birlikte konuÅŸuyordum. Hepsinden bir canlı bir yan vardı sanki…
İşte böyle.

Hepimiz bir gün şöyle veya böyle gideceÄŸiz bu yaÅŸamdan. Ardımızda ışıklı bir yol, her andığında dostlarımızı mutlu edecek bir yüz, bir tat bırakabilirsek ne kadar güzel olur…

Sevgili Nevzat’ın güzel gülüşüne, sulu sulu öpmelerine, nezaketine ve her olayı ince ince bilgece yorumlamasına özlemle.