EDEP YA HU!
Ä°ÅŸkenceyi hoÅŸ görmek…
İşkence, eziyet, hakaret ; inanç ve kültürlerin ret ettiği, yasaların suç saydığı ve ideolojik politik mücadelelerin en önemli gerekçesi olarak kabul gördüğü bu kavramlar, yaşamın öteki yüzünde hep katlanarak var ola gelmiştir. İnsan bilinci, bilgisi ve kültürü geliştikçe işkence ve kötü muamele ciddi bir suç olarak kabul görmüş ve bu bağlamda önemli gelişmeler sağlanmıştır. Devletler bile işkence yaptığını gizlemiş, türlü bahanelerle bu çirkin eylemlerin üstünü örtmenin gayretini göstermiştir. Çünkü işkence bir insanlık suçudur.
Kısaca bunları ifade ettikten sonra konuyu kırk yıldan beri Kürtlerin hayatında var olan illegal hayatlara ve bu bağlamda insana yaklaşıma getirmek istiyorum.
Örgüt yaşamında işkence, kötü muamele var mı, örgütler yanlış yapar mı, haksız ve hukuksuz yönelimler mümkün mü , özellikle arkadaşlık ve yoldaşlık ilişkileri dışa yansıdığı gibi pürüzsüz ve lekesiz mi, yargısız infazlar, entrika ve komplolar, iftira, yalan beyan ve bu bağlamda subjektif yaklaşımlar mevcut mu? Kısaca örgüt yaşamında işkence, kötü muamele var mı, İllegal hayatlarda adalet mekanizması nasıl işliyor? Bu soruların cevabı beraberinde pek çok sorunun da cevabı ve çözümünü getirecek.
Yakın geçmişe bakıldığında illegal örgütsel yapıların iç yaşamı ve ilişkileri toplum tarafından bilinmiyor, anlaşılmıyordu ; ancak zamanla büyülü gizem çözüldü ve akla durgunluk verecek işkence eziyet ve yol yöntemleri gündemdeki yerini aldı. Yargısız infazlar, gerçek dışı beyan, iddia ve ithamlar , psikolojik baskı ve en kötüsü de en ağır hak ihlallerini mazur gören , işkence ve kötü muameleyi haklı gerekçelerle izah eden sosyal bir zeminin varlığı, meseleyi daha girift blr hale getirmekte. İllegal örgütlerin resmi beyanları ve iç yaşamlarında hakim olan realiteler tezat bir gelişim göstermekte. Hak arayışı, adalet, demokrasi istem ve özlemini dile getiren bu yapılanmaların iç yaşamlarındaki uygulamalara bakıldığında düzen yaşamını aratacak cinsten olduğunu söylemek olası.
Tam da bu noktada bazı uygulamalara deÄŸinmekte fayda var. ÖrneÄŸin sözde ajanlık iddia ve ithamıyla tutuklanıp iÅŸkenceye maruz kalanlara uygulanan bazı yöntemler: Tutuklu olanın çıplak bedenine naylon damlatmak, üzerinde sigara söndürmek, kızgın demirle bedenini daÄŸlamak ya da korkan, kararsız olan yeni katılımları aç bırakma, üzerine ÅŸekerli su dökerek aÄŸaca baÄŸlayıp karıncaların saldırısına maruz bırakmak ya da örgüt yönetimlerin susturamadığı kadrolara iliÅŸkin iftira karalama faaliyetini yürütmek, kiÅŸiyi intihara yönlendirmek, hedef kiÅŸiyi aç bırakmak, temel ihtiyaçlarını kısıp zor olan yaÅŸamı içinden çıkılmaz bir hale sokmak…
Ve yargılı, yargısız infazlar , bu bağlamda alınan kararlar, insan yaşamını öncelikle de Kürt yaşamını, tehdit etmekte.
Ne acı bir durum!
Faşizmin en bedbah yüzünü gören, zindanlarda işkenceye maruz kalanların koyu bir tarafgirlik anlayışıyla örgüt yaşamındaki işkenceyi ret etme, gizleme ya da bahanelere sığınarak haklı ve gerekli gösterme çabalarını anlamak mümkün değil.
Bu kültür ve bilinç hangi sosyal, siyasal dinamikler üzerinde gelişti?
EDEP YA HU!
Devletlerin işkence, infaz düzenine karşı çıkanların illegal yaşamlarda bu yöntemlere onay veren, susan, kabul eden, üstünü örten bir kimlik ve kişiliğe bürünmesi neyle izah edilir?
Oysa “Ä°nsanlık Onuru Ä°ÅŸkenceyi yenecek.” sloganı milyonları etkilemiÅŸti.