Keşke şair ya da yazar olsaydım.
Seni yazsaydım.
Anlatsaydım seni kimsesiz bulutlara, sahipsiz kuşlara, yaşam yüklü fırtanalara, suskun yüce dağlara.
Anlatabilseydim yüreğimin kanayan yerini, gösterebilseydim ciğerimdeki yarayı görmeyen gözlere eşkera..
27 Temmuz nasıl unutulur ki? 26 yıl once tam da bu saatlerde gelen bir telefon yaşamımızı durdurmuştu. Dün gibi hatırlıyorum. Annem telefonda konusurken, ciğerimizi delen bir ağıt söyledi.
“Weyy kutuku berd
Keney mı werd” (wey köpekler götürdü kızımı yedi ” demiÅŸti. 
11 gün sonra da öyle olmustu. Anamın hisleri onu yanıltmamıştı. Bu gün anamı aradım boÄŸuk aÄŸlmaklı sesiyle “yaralıyım ciÄŸerim , kurÅŸun yemiÅŸim, nasıl olayım kı?” Dedi. DoÄŸru ya nasıl olalım ki? Herbirimizin ciÄŸerinde dermansız, kocaman, kapanmaz bir delik delik var kurÅŸun yarasından beter! Ä°syanım var. Bu güne kadar hiç bir ÅŸey yapamadık Faili belli katillerden hesap bile soramadık bağışla bizi bacım! GÃœVEN DiİĞİMÄ°Z INANDIÄžIMIZ daÄŸlara karlar yaÄŸdı.
Senin davanı Hızıra havale etmiÅŸti anne.Gole Çetı’ de kanlı elbiselerini yıkamıştı, ondan da ses çımadı. Koca bır anıt mezar yapıp yasını tutuyoruz
Şimdi dilsizim, kimliksizim, ülkesizim, sürgünü m, mülteciyim, paramparçayım tıpkı ülkem gibiyim.
Makbule Özler