Çekememezliğin ruhundan kıvranmak!!
Toplumsal yaşamda aydın ve yurtsever insanlar hem ekonomide hemde siyasette kendi ulusunun yaşam kalitesini yükseltmek uluslar arası arenada dengeyi kendi ulusal çıkarlarına göre biçimlendirmek isterler.
Ulusal onuru temsil eden ulusal deÄŸer kapsamında ele alınan bütün argümanları sahiplenmek kollayıp korumak yurtseverliÄŸin temel kıstası olarak kabul edildiÄŸi gibi, bununla birlikte toplumda kendi soydaşını, yoldaÅŸ ve arkadaşının baÅŸarılarını sindiremeyen düşüncelerinin derinliklerinde hain ve ÅŸeytani planlar tasarlayan kötü ruhlu kıskanç biri birini çekemeyen insanlarda vardır. Bu düşünce Kürtler arasında oldukça yaygındır. Düşmanda bunu bildiÄŸi için ”böl parçala tokuÅŸtur biri birine düşür ve yönet” taktiÄŸini uygulayarak bu alanda oldukça baÅŸarılı olmuÅŸlardır.
Bunların ruhi şekillenmesine kaynaklık eden temel faktör sömürgeci ilişkilerin hüküm sürdüğü bir atmosferde yaşamalarıdır. Bu yaşayış tarzını buraya dayandırma değerlendirmesi gerçeği yansıtmaktadır.
Oysaki kendini aşmış birikimli ve bilinçli insanlar ile bu hastalığın pençesine düşmüş cüce kişilikli insanlar arasındaki büyük farkı bu kapsamda ele almak daha doğru olacaktır. Bu hasta ruhlu insanları kıskançlığa iten asıl mesele devrimci mücadeledeki duruşlarında yamukluk, geçmişteki zaaflar onların özgür birey olarak kalmalarını engellemekte ve onları hızla biat kültürünün kucağına iterek mürit olmalarını sağlamaktadır.
Müritlik girdabına giren birinin öyle kolayca kurtulması mümkün değildir, o kişi artık sürü politikası ile güdülmesini kabullenmiş sahibinin ona sunduğu tuzu yalayıp yemliğine koyduğu samanla yaşamını sürdürecektir.
Bundan böyle onunla sürü içinde meleyip yürümeyen her kes düşman olarak bilinecek ve her türlü hakaret için hedef tahtasına konulup ateş serbesttir komutu verilecektir.
Hayvani davranışları esas alan bu tür kişiliklerde vicdan, acıma duygusu bulunmaz, kendisi gibi düşünmeyen her kesi her türlü suçlama ile karalar durur.
Eleştiri yaparken kullanılan dil çok önemlidir. Başkasını eleştirmekten kolayı yoktur.
Ama eleştiriyi kendimize yapınca kullandığımız yöntemler değişebiliyor. Kendimiz eleştirileri nasıl duymak istiyorsak karşımızdakine de aynı şekilde aynı toleransı tanımalıyız. Eleştiri yapmak demek karşı tarafı suçlamak ya da hakaret etmek değildir. Eleştirmek üstün gelme savaşı da değildir. Eleştiri saygılı bir tutumla yapılmalıdır. Eleştiri doğrudan doğruya muhatabına yapılmalı, dedikoduya düşmemeye özen gösterilmelidir.
Şimdi eleştiri ve öz eleştiri meselesine bakalım bu uygulama siyasal örgütlenmelerde vazgeçilmesi mümkün olmayan bir işleyiştir. Buna bir nevi oto kontrol de denilebilinir. Kişi kendisini ve yaptıklarını gözden geçirerek doğru ve yanlışların tespitine gider ve bunları zamanın ruhu çerçevesinde analiz eder varsa yanlışlığı bu konuda kendisini yargılar. Bir daha bu hataları işlememek için dikkat eder.
Diğer bir eleştiri ve öz eleştiri yanlışlıklarından yetmezliklerinden dolayı karşısındaki arkadaşını eleştirmesi konusudur bu konu çok hassas bir konudur. Kırıcı parçalayıcı olmadan iyi niyet temelinde arkadaşının göremediği hatasını ona söylemektir. Oysa eleştiri tarak gibidir. Eğer tarak kırıksa hem saça şekil vermez hem de acıtır. Ama tarak düzgünse saça biçim verir, insanı güzelleştirir.
Eleştiri ve öz eleştiri teorik mücadelede dünyayı ve mücadelenin sorunlarını kavramak ve çözümler getirmek için yanlışlarımızı, zayıflıklarımızı ve eksikliklerimizi görmemize olanak sağlar. Eleştiri ve öz eleştiri yoldaşlar arasındaki ilişkilerde bireyci ve lümpen eğilimlerin aşılmasına yardımcı olurken kollektif çalışma yeteneğini de arttırır.
Daha doğrusu arkadaşının sırtında gezinen akrebi ona belli ettirmektir. Gerçek dostane eleştiri budur gerisi kişiyi yıpratma, karalama ve ahlaksızca saldırmadır.
Serdest Özgül