Nuriye Gülmen akademisyen, Semih Özakça öğretmen.İki eğitim emekçisi.Başka mücadele yolları kalmayınca tek çare açlık grevine seslerini duyurabilmek için girdiler.Yüzüncü gün aşıldı, her gün eriyerek hızla ölüme doğru gözler önünde gidiyorlar.
Tek talepleri işlerine geri dönebilmek. Bizler haklı direnişlerine kitlesel destek verememenin çaresizliği içinde içimiz yanarak ölüme gitmelerini seyrediyor, engel olamıyoruz.Yapabildiğimiz yazı yazmak,yada bir kaç kapalı solon toplantısı ile konuyu sıcak tutup gündemden düşürmemek.
Yeterlimi tabiki deÄŸil.
Göz göre göre iki insan ölüme gidiyor.
TOPLUMSAL DUYARLILIK NEDEN KAYBOLDU?
Bir çok olayda olduÄŸu gibi kimseyi suçlamadan önce kendimizden baÅŸlamalıyız. Bunun içinde neden bu günlere geldik,önümüzü görebilmek ićin geçmiÅŸe ve yapılan hatalara bakmalıyız. GeçmiÅŸte demokrasiyi amacımız için hep araç gördük.Demokrasiden anladığımız “Egemen sınıfın diktatörlüğü”idi. Bu nedenle demokrasi adına yapılan eylemleri dar gurup çıkarı adına bıkkınlık getirene kadar tepe tepe kullandık.
Gönüllü yapılan,sonradan zorla yaptırılan “Kepenk Kapatma”eylemleri gibi.
Faydacı yaklaşım ve yapılan yanlışlar halk ile aramıza mesafe koyarak demokrasi mücadelesine karşı olan güçlere yaradı, başarı ile bize karşı kullandılar. Bedelini adına yola çıktığımızı iddia ettiğimiz halk ile beraber ödedik,halada ödüyoruz.Halk ile bağlarımız zayıfladı,aramızda güven sorunu oluştu. Bir çok demokrasi eylemleri ve kazanılan mevziler bu mantık ile şu veya bu gurubun yaptığı eylemler ile provakasyonlara zemin oldu, elimizden alındı.(77 Bir Mayısını hatırlayalım ve kazanılan demokratik mevziyi hiçe sayılarak legalite ile illegalitenin iç içe karıştığı anlamsız hendek savaşlarını.)
Bedeller ödeyerek kazanılan mevzileri tek tek kaybettik ve ediyoruz.Amacım benzer yanlışları çoğaltmak değil, sadece ders almak için verdiğim üç örneğin yeterli olacağını umuyorum.