Salih Aras/ BEKAA VAHÅžETÄ° (10)

”DoÄŸruyu biliyorsun ama söyleyemezsin! DoÄŸru olan ‘resmi’ görüştür.

Numaradan inanıp, o’nu savunmak zorunda kalıyorsun.

Beynin başka düşünüyor, dilin başka söylüyor.

Bu durum değerlendirilen konunun önemine bağlı, saatlerle başlayıp, günleri hatta haftaları alabilir.

Sistem herkesi mahküm etmiş, kişi kafasındaki doğruları diline yansıtamıyor ve kalemine dökemiyor.

Ä°nanmadığı, ‘resmi’ görüşün, numaradan’militan’i oluyor.

Åžimdi bu insanda verim beklenebilir mi?

Bu duruma normal bir insan ne kadar katlanabilir?“

KOMUTANLAR…

Dil, bir konuşma organı, biyolojik tarifini nasıl yapmak gerekiyor?

Ä°ÅŸte insanın yaradılışında ve doÄŸasından geliyor  ve iletiÅŸimde belirleyici rol oynuyor. Yani dille konuÅŸuyoruz, anlaşıyoruz ve dil hayatımızı kolaylaÅŸtırıyor.

Ama ‘dil’, rolünü yaradılış gerçeÄŸine göre yapamıyorsa, hayatı zorlaÅŸtırıyor ve içinden çıkılmaz hale getiriyor.

Bütün insanlarda ya da tüm canlı türlerinde dil var. PKK içindeki insanların da dili var.

Ancak bu dil çok farklı kullanılıyor.

Yani bir konuÅŸma, anlaÅŸma organı aracı deÄŸilde, her ÅŸeyi örümcek ağına , arap saçına, anlamsız kılma, belirsizleÅŸtirme ve içinden çıkılmaz hale getirmek için kullanılıyor.

Dilde sözcükler, kelimeler sesli ifade edilir, karşıdakiyle erken anlaÅŸmak  gerekiyor.

Bekaa’da, sonraki yıllarda ve günümüze kadar PKK’liler dil konusunda anlaÅŸamadılar.

AnlaÅŸmak için, konuÅŸmak gerekiyor, konuÅŸmak yada yazmak yetmiyor, neyikonuÅŸacağız? Neyi tartışacağız? Yani önce neyi konuÅŸacağımızın samimi bir ÅŸekilde ortaya konulması gerekiyor ki o’nu çözelim.

PKK’de sorunların bitmemesinin bir nedenide budur.

Hiç bir şey çözülmek istenmiyor!

Sorun yada sorunlar olduğu gibi ortaya konulmadıkça çözümüde olmuyor.

Dil ve ya dillerden dökülen kelimeler bir anlam ifade etmiyor, sadece karmaşayı derinleştiriyor.

Çünkü özelllikle III. Kongre’den sonra, PKK’de söylenen ile yapılan arasında hiç bir zaman uyum olmadı.

Bu bir hata deÄŸildi,  ‘gerek’tiÄŸi için (özel savaşın bir kuralı olarak) yapılıyordu. PKK’nin resmi dili hep türkçe oldu. Bilmeyenlerede (güneyli ve doÄŸulu Kürtlere) öğrettiler.

Yani bu dil’i çok iyi konuÅŸup yazmalarına raÄŸmen, anlaÅŸamadılar. Söylenen hiç bir zaman istenen olmadı. Daha  açıkçası söylenende istenende yalandı.
 
KonuÅŸmalar ve tartışmalar boÅŸuna yapılıyordu. Bu iki biçimde beliriyordu, birincisi; kiÅŸi konuÅŸmaların bir gerçeÄŸi izah etme ve bir sorunu çözmek için yapıldığına inanır, inanarak hareretli bir ÅŸekilde katılır, Ã§aba gösterir emek harcar, tam katılım saÄŸladığına inanır ve görevini baÅŸarmanın rahatlığını yaÅŸar!!!

Ama ömrü kullanıldığını  anlamaya yetermi, yetmez mi, bilinmez!Ä°kincisi; kiÅŸi, konuÅŸmaların bir gerçeÄŸi izah etmediÄŸi, bir sorunu çözmek deÄŸilde, daha da derinleÅŸtirilmek istendiÄŸinin farkındadır. Bu duruma varma çok tehlikelidir!!!  ‘Ajan’lık burda baÅŸlar! Bu çok zor bir durumdur.

DoÄŸruyu biliyorsun ama söyleyemezsin! DoÄŸru olan ‘resmi’ görüştür. Numaradan inanıp, o’nu savunmak zorunda kalıyorsun.

Beynin başka düşünüyor, dilin başka söylüyor.

Bu durum değerlendirilen konunun önemine bağlı, saatlerle başlayıp, günleri hatta haftaları alabilir.

Sistem herkesi mahküm etmiÅŸ, kiÅŸi kafasındaki doÄŸruları diline yansıtamıyor ve kalemine dökemiyor. Ä°nanmadığı, ‘resmi’ görüşün, numaradan’militan’i oluyor. Åžimdi bu insanda verim beklenebilir mi?

Bu duruma normal bir insan ne kadar katlanabilir?

Direkt insanın kişiliğine, karakterine müdahale var, kafandaki doğrularla çeliştiriliyorsun, sorunun içinden çıkamadın mı, kişiliğin ve karakterin bozulmaya gidiyor demektir.

Kötü bir sonun baÅŸlangıcındasın ve artık sen’de bunun farkındasın. Bu yetmezmiÅŸ gibi daha yapmak zorunda olduÄŸun, ‘görev’lerinde var!!!
 
Bir; kendinle uÄŸraÅŸacaksın, geÅŸmiÅŸinde inandığın tüm deÄŸerleri ( bu çok geniÅŸ alınıyordu, köyün mahallen varsa inançların, edindiÄŸin meslekler, aile,eÅŸ, çocuklar varsa sevgili) yok sayacaksın. Hayat ‘önder’likle baÅŸlar.

O’nunla bütünleÅŸeceksin, deniliyordu ama ne önderliÄŸin, ne olduÄŸu belliydi, ne de O’nunla bütünleÅŸmenin yolları.

Amaç kişiyi kendisiyle uğraştırmak.

Farketmez, yıllarca silahlı mücadele içinde bulunmuÅŸsan ve baÅŸarıdan baÅŸarıya koÅŸmuÅŸ olsan bile,  bir biçimde senin eylemlerinin, ‘objektif olarak düşmana hizmet ettiÄŸi’ belirtilir, sana da kabul ettirilir ve kendinle uÄŸraşıp ve kendini suçlayacaksın!!!
 
Ä°ki; seninle uÄŸraşılmış ve sende kendinle uÄŸraÅŸmışsın, karma karaşık olmuÅŸsun, birde bu halinle baÅŸkalarıylada uÄŸraÅŸman gerekiyor.

Ortaya çıkan durumu düşünün; birinci aÅŸamada kendin hiçleÅŸiyorsun yada hiçleÅŸtiriliyorsun, ikinci aÅŸamada sen baÅŸkasını, hiçleyip, hiçleÅŸtiriyorsun ve sonuçta herkes hiçleÅŸiyor sadece ortada bir deÄŸer kalıyor. ‘Parti ÖnderliÄŸi’, ya da A. Öcalan. 

Åžimdi düşünün örneÄŸin, on tane gerilla komutanı Bekaa’da, Hakkari’de 1987 silahlı mücadelemiz nasıl olmalı?

Yada en doğru neler yapabiliriz ve yapmamız gerekiyor? Konusu tartışılıyor.

On gerilla komutanıda Hakkari’de deÄŸiÅŸik dönemlerde faaliyet yürütmüş, bölgeyi çok iyi tanıyor  deneyim ve tecrübe sahibiler.

Burada yapılması gereken, eğer Hakkari hakkında doğru ve ya en azından doğruya yakın bir karara varılmak isteniyorsa, gerilla komutanlarının dinlenmesi gerekiyor, ya da onlardan ortak bir raporun alınması gerekiyorki, üzerine tartışılsın ve en doğru karar almak için netlik sağlansın.

Bu yapılmıyor, Avrupa’dan yada cezaevinden veya ülke içinden gelmiÅŸ bir kiÅŸiye deniliyorki, ‘sen tam yetkilisin’ ve ‘Hakkari hakkında plan yapıyoruz’ denilerek hiç savaÅŸ konusunda tecrubesi olmayan bu kiÅŸi, savaÅŸ tecrubesini pratik olarak yıllarca yaÅŸamış on gerilla komutanına sorumlu olarak atanır.

Kördüğümler burda baÅŸlar, konuÅŸmalar tartışmalar  sadece sorunu karma karaşık hale getirip derinleÅŸtirir, zaten amaç doÄŸru bir karar almak deÄŸil, yanlış kararlar aldırmanın zeminini hazırlayarak, herkesi suçlamak için ortamı  yaratmadır.
 
Komutanları sadece  askeri yönleriyle anlatmak yetersiz olur. Onlar aynı zamanda PKK’nin en geliÅŸkin siyasi kadrolarıydılar.

Ancak ne altı-yedi yıla dayanan, askeri yönleri, tecrübeleri vede siyasi gelişkinlikleri dikkate alınmak istenmiyordu.

Dönem silahlı mücadelenin esas alındığı bir zamandı.

Devrimin keskin bıçağı onlardı, sayıları oldukça azalmıştı.

Silahlı mücadeleyi yönetme kabiliyeti edinmiÅŸ, kadroların 1985’te tüketildiÄŸini belirtmiÅŸtim.

1985 Kadro kayıplarının listesini çıkarmak istiyorum, bu çok önemli, buna baÄŸlı olarak Ã§ok az sayıda kalan komutanların, hemen III. Kongre sonrası tümünün uyduruk planlarla savaÅŸa sürülmesi ve 1987-88 de hepsinin fiziki tasfiyesi (onlar en büyük ÅŸehitlerimiz, özel savaÅŸ onları hedef aldı, bazıları bunu anladı intihar eylemlerine giriÅŸtiler) 1990’lı yıllarında kaderini belirledi.

1990’lı yıllarla birlikte, dışardan çok farklı izlenen PKK’de, içerde içler acısı bir durum yaÅŸanıyordu, yönetim kademesi olmayan (Osman Öcalan, Duran Kalkan ve, M. Karayılan gibilerini yönetim olarak kabul edersek, bir yönetim vardı ama yönetim, hiç bir pratik tecrübe yaÅŸamamıştı) bir gerilla hareketi ve o’nu izleyen ‘ serhildan’lar.

Sonuç olarak, 90’lı yıllardaki devrim potansiyeli,enerjisi bilmezlerin ve korkakların elinde tüketildi, açıkcası 90 yıllarda PKK devrimci geleneÄŸi yoktu, sadece yaratılan deÄŸerler üzerinde tepinmeler vardı.

PKK bu dönemde istisnalar dışında (örneğin Komutan Şiar ve İsa gibi) sadece cezaevi kadrolarıyla sınırlıydı. Onlarda savaş tecrubesinden yoksunlardı.

Yıllardır içerde direnen bu kadroların, savaÅŸ pratiÄŸine doÄŸru bir mudahale yapmaları beklenemezdi, buna firsatta verilmezdi ve onlarıda harcamak için Bekaa’da baÅŸka tezgahlar kurulmuÅŸtu.

Komutanlardan; M. Emin Aslan. Abdurrahman Motor, Abdullah Avcı, Mustafa Ömürcan, Hasan Dağtekin ve (*) Veli Teyhani 1987 ve 88 sürecinde hepsi şehit oldu.

Yılardır mücadele içerisinde çelikleÅŸen bu komutanlar nasıl olurda bir-iki yıl içerisinde hepsi ÅŸehit olur!!! Bazı örneklerle bunların anlaşılmasına yardımcı olmaya çalışacağım.

1987’de, yani III. Kongre sonrası Bekaa’dan ilk ayrılan grup (baharın sonlarına doÄŸru) Mustafa Ömürcan’a baÄŸlı 5-6 kiÅŸlik bir gruptu, grup A. Öcalan’ın diyimiyle GAP alanına gidiyordu. A. Öcalan’da  grubu yolcu etmek için kampa gelmiÅŸti.

Grup oldukça seçkindi.

O zaman da bunu anladım ama kimseye açamazdım.

Neden bu kadar seçkin insan bir arada?

İşin diğer yanı ise grup komutanı, Mustafa Ömürcan, çok üzgün ve dalgındı. Herkes bunun farkındaydı.

Amca çocukları, yoldaÅŸları, Salman Ömürcan öldürülmüş ve Ali Ömürcan’da her an infazı bekleyen bir tutuklu!!!

Ve karmakarışık düşüncelerle M. Ömürcan savaÅŸa yolcu edildi.

A. Öcalan, Kemalizmden aldığı ders gereği birde grupla onlarca resim çektirdi.

Grubun gidiÅŸ hazırlığını ve A. Öcalan’la birlikte Åžam otabanına iniÅŸine kadar izledim, dikkatim hep Mustafa Ömürcan üzerineydi, sarışın saçları  yeÅŸil gözleri vardı insanın en güzeliydi, sevgiyle doluydu ama çok üzgündü.

Kaçamak bakışlarla baktım, O’da bunu fark etti! Neye yaradıki!!!

Ayrılık vakti, A. Öcalan son sözünü söyledi; ‘GAP projesini alt üst edeceksiniz’ M. Ömürcan sadece baktı! Hiç bir cevap vermedi. Ã–nce Öcalan’la kucaklaÅŸtılar, sonrada bizlerle ve grup yola devam etti…

(*) Veli Teyhani Yoldaşın adını, Kemal diye vermiÅŸtim. Kemal, Veli yoldaşın kod adıydı. Aradan 23 yıl geçmiÅŸ gerçek adla kod adı karıştırdım. Üç ayrı arkadaşın uyarısı üzerine yanlışımı düzelttim. Ã–zür dilerim.

devam edecek

salih.aras@hotmail.de