Vengma, hiç bir partinin borazanı değildir. Hiç bir partinin düşmanı da değidir. Kürt partilerinin doğru politikalarını destekler, yanlış politikalarını eleştirerek yol göstermeye çalışır.

Türk devletinin yeni kuş tuzağı

Selim Çürükkaya, Abdullah Öcalan Telefonla Kardeşi Mehmet ile görüşmüş ve biz Kürtlere şu mesajı vermiştir:

“PKK Lideri Öcalan görüşmede, 1982 yılında Neçirvan Barzani’nin babası İdris Barzani ile imzalanan 10 maddelik protokolü hatırlattı ve protokol gereğince Kürtler arasında artık kan akmayacağı ve savaşın yaşanmayacağı bilgisini paylaştı. Mehmet Öcalan, görüşmenin bu kısmını şöyle anlattı: “1982 yılında İdris Barzani ile 10 maddelik bir anlaşma yaptıklarını, Talabani’nin de bu anlaşmadan haberinin olduğunu ve bu anlaşmanın güncellenebileceğini söyledi. Neçirvan Barzani’ye, Mesrur Barzani’ye ve Talabani’nin çocuklarına selamlarını gönderdi ve şu uyarıda bulundu: ‘Şunu bilsinler Kürtlerin birliği olmazsa kimse Kürtler için bir şey yapmaz, kimseye güvenmesinler. Kürtler arasında kanın dökülmesi asla kabul edilemez; halk da biz de kabul etmiyoruz. Şayet ortada bir eksiklik varsa bunun diyalogla çözülmesi ve barışın geçekleştirilmesi gerekir.’ Kürt ulusal birliğinin büyük bir ihtiyaç olduğunu herkesin görmesi gerektiğini belirtti. Kürtler arasındaki birliğin yolunun Rojhilat, Rojava, Başûr ve Bakur’dan geçtiğini söyledi. Başkan, ‘Kürtler artık bir yerde anlaşıp aralarında bir sorun varsa bunu diyalogla çözmelidirler. Bunu yapacak olanlar da Barzani ile Talabani aileleri ve Kandil’deki arkadaşlardır. Hem Kürt halkının hem de bizim beklentimiz Kürtler arasında artık kanın dökülmemesidir’ dedi.”

Ben bu satırları okuyunca çok eskiden yazdığım bir makalem aklıma geldi, önce onu size aktarmak istiyorum:

Karda Kuş Tuzağı 

Ben bir dağ köyünde doğdum.

Yeri hala haritada yoktur köyümün.

Köyümde, yol geçmez ışık yanmazdı.

Işık derken çağın ışığını, yol derken çağın yolunu kastediyorum.

Köyümün yolları patika, ışık saçan lambaları antikaydı.

İşte ben orada, öylesi bir köyde doğdum.

Yığınla anım var, bilinçaltımda tazeymişçesine durur.

Ama biri var ki; yaşadığımız her dramda bilinç üstüme vurur

Bizim oralarda kışın çok kar yağardı

Kalınlığı bazen bir, bazen iki metre kadardı.

Bu karlı günlerde her taraf bembeyaz keserdi.

Ağaçlar bile kardan beyaz elbise giyerdi.

Ve kuşlar acıkırdı.

Bizden bir kuşak büyük arkadaşlarımız aç kuşlar için tuzak hazırlardı.

Karın ortasına bir elek biraz yan konulur, bir çubukla elek eğik tutulurdu.

Uzunca bir ip, eleği tutan çubuğa bağlanır, ipin diğer ucu pusudaki avcının eline verilirdi.

İp çekildiğinde eleğin düşebileceği yere, gübre ve buğday serpilirdi.

Aç kuşlar, karın üzerine serpilen buğdayı görünce sevinç çığlıkları atardı.

Havada pike yapıp eleğin altına konarlardı.

Kuşları yeterli gören çocuk avcı, ipi çekince, elek düşer kuşlar altında kalırdı.

Bu durum karşısında biz çocuklar sevinç çığlıkları atardık.

Nefes nefese koşardık, bir kuşak büyüklerimiz bizi tutsak kuşlara yaklaştırmazdı

Onlar eleğin altında çırpınan kuşları yakalar, elleriyle kafalarını koparırlardı.

Çok iyi hatırlıyorum, karın üzerinde debelenen kafasız kuşlara bakınca ağlardım.

Daha sonra, halkımın yaşadığı dramları izleyince, hep bu kuşları hatırlardım.

İki ayrı makalede daha anlatmıştım

Buna çok iyi bir örnek olduğu için tekrar anlatacağım.

Diyarbakır zindanında açtık, vücudumuz kendi kendini yeyiyordu.

Esat Oktay bu durumumuzu biliyordu.

Ve karşımıza geçerek açlığımıza sesleniyordu.

Çavuş: “Bunlara bol bol turp, hıyar ve pide ekmek ver” diyordu.

“Emredersin!” diyen çavuşun sesi, koğuşta yankılandığında bir kısım tutuklu,

Buğday gören kuşlar kadar seviniyordu.

Esat koğuşu terk edince, komandolar ellerindeki kalaslarla koğuşu basıyordu.

Ve her birimiz karın üzerinde çırpınan kuşa dönüyorduk.

Sonraki yıllarda Demirel: „Kürt realitesini tanıyoruz“ diyordu.

Sevincimiz içimize sığmıyordu.

Ve bu laftan sonra tam „on binlerce kişinin“ başı koparılıp atılıyordu.

Şimdiki Başbakan avcılığını sürdürüyor;

Kürt sorunu vardır“ diyor, milyonları sevindiriyor,

Ve ardından o da eleğin ipini çekiyor.

Şemdinli’de, Hakkari’ de Yüksekova’da olanlar oluyor.

***********************

İp çekicileri, herkes tanıyor.

Ama eleği bir daha anlatmam gerekiyor:

Bir ara birileri: “Bu yıl kurtarılmış alanlar ilan edeceğiz” demişti.

Halkımız canla başla çalışmış, sevinmiş, alanlara üşüşmüştü.

Bir yıl sonra eldeki bütün alanlar devletin eline kaptırılmıştı.

Yine birileri1991 de „Ulusal Meclis kurulacak“ açıklaması yapmıştı.

Karın üzerinde yemi gören kuşlar kadar sevinmiştik.

Bir yıl sonra Turgut Özal eleğin ipini çekmişti.

Meclis, Halkın umuduyla birlikte eleğin altına düşmüştü.

Yanılmıyorsam bir ara da zafer yılı ilan edilmişti

Halkımız varını yoğunu, kızını oğlunu ortaya koymuştu

Bir yıl sonra devlet, kendi zaferini ilan etmişti.

Bir ara on binlerce kişiye “ben PKK’lıyım” diye Alman devletine dilekçe verdirtilmişti.

Kırk bin kişi severek kendini ihbar edince, PKK`nin fesih edildiği Osman Öcalan’ın ağzıyla açıklanmıştı.

Bir ara bir elek, Roma`ya gelmişti,

“Ülkeye gittik partileştik, Orta Doğu`ya gittik ordulaştık, Roma`ya geldik devletleşeceğiz” diye buyurmuştu.

Bu sözler üzerine yüz binler Roma`ya doluşmuştu.

Aradan daha iki ay geçmeden, eleğin ipi çekilmişti:

Devlet istemiyoruz, Kemalizm iyidir” demişti.

Ve herkesin kurduğu hayaller, eleğin altındaki kuşlar gibi çırpınmaya başlamıştı.

Son bir yıldır “irademi İmralı’ya teslim ediyorum” kampanyası başlatılmıştı.

Ve zati alilerinin Kürt Ulusu için ne isteyeceğini merak edenler çoğalmıştı.

Yine eleğin ipini çekmişlerdi.

Son avukat görüşmesiyle ne istediğini değil, ne istemediğini açıklamıştı:

Bağımsızlık istemiyoruz!”

“Federasyon istemiyoruz!”

“Anayasayı olduğu gibi kabul ediyoruz!”

“Meclise bir şey demiyoruz!”

“Orduya itiraz etmiyoruz!”

“Üniter devlete bir şey demiyoruz”

Türkçesi: “HİÇBİR ŞEY İSTEMİYORUZ!” demek istemişti.

Yeme kanıp gidenlerin üzerine yine elek düşmüştü

Şimdi yeniden sahneye çıkarıyorlar, Neçirvan’a Mesrur Barzani’ye Talabani’nin çocuklarına selamlarımı söyleyin, Kürtler birlik olsun sözleriyle Kuşlara yem atılmış elek diktirilmiştir.

Kuş bile elek tuzağına ikinci kez kolay kolay düşmemişti.

İnşallah bütün bunlardan sonra eleği tanımışsınızdır!

Avcıyı, eleği, çubuğu, ipi kısacası tuzağı ve uzağı ne zaman göreceğiz?

Ne zaman yeme giden kuş olmaktan çıkacağız?

Kimseler henüz bunu bilmemişti!

13 Aralık 2005 Selim Çürükkaya

Yorum Yazın

E-posta hesabınızı yayınlanmıyoruz

17 − fifteen =

Kullanıcı deneyiminizi artırmak için çerezler kullanıyoruz. Sorun yok, rahat olun. Size özel herhangi bir bilgiyi yayınlamıyor ya da paylaşmıyoruz. Anladım, sorun yok Daha Fazla