Güney Kürdistan’daki Kürt partilerinin çoğu, Serok Barzini’nin önderliğinde Bağımsızlık için referanduma gitme kararı aldı.
Bu, biz Kürtler için tarihi bir adımdır.
Bu adımı atanların önünde saygıyla eğilmiyenlerin Kürtlüğünden, yurtseverliğinden kuşkulanmak her kürdün doğal hakkıdır.
Bu tarihi adıma sevinmeyenlerin gerekçelerinin hiçbir önemi yoktur.
Efendim Kürdistan’da Parlemento çalışmıyor muş?
Niye çalışmıyor?
Goran Partisinin 24 parlamenteri parlamentoda yokmuş!
Ne kadardı Kürdistan Parlamentosundaki toplam milletvekili sayısı?
Yüz on bir kişi, yirmi dördünü çıkar, kaldı seksen yedi milletvekili.
Çoğunluk sağlanmıştır. Fazlalığın fazlalığı vardır.
Neymiş efendim 24 kişi istemediği için referanduma gitmek yanlışmış?
Dünyanın hangi kitabında böyle bir saçmalık vardır?
Bütün kararlar oy birliği ile mi alınmalıdır?
Saddam Hüseyin dönemini mi yaşıyoruz?
Geçti o devir, çoğunluk sağlandı mı, karar verilir.
Azınlığın görevi çoğunluğa uymaktır.
Tabi Goran uymaya bilir. Bu da bir haktır.
Kaldı ki; bu referandum başka bir şeydir?
Sonucunda halk kararını verecektir.
Kim halkı referanduma götürürse götürsün, bu hiç önemli değildir.
Parlamento da götürebilir, bütün partiler de götürebilir, tek bir parti de götürebilir, tek bir kişi de götürebilir. Neticede kararı verecek olan halkın kendisidir.
Şimdi Güney Kürdistan’da somut durum şudur: 24 Milletvekili olan bir parti diyor ki, ”ben Parlamentoda olmadığım için veya o parlamentodan kovulduğum için, parlamentoyu meşru görmüyorum, Serok Barzani’nin başkanlık süresi dolduğu için istifa etmelidir, istifa etmediğinden kendisi de meşru değildir, dolayısı ile bunlar düzeltilmeden referandum kararının alınmasına karşıyım, ne parlamento, ne de Serok Barzani’nin başkanlığı meşrudur, meşru olmayanların alacağı kararlar da gayri meşrudur.”
Goran hareketinin liderleri bu lafları sarf ederken sanki Kürdistan’da yaşamıyorlar gibidirler. Kürdistanda dünyanın en büyük savaşlarından biri yaşandı, düşmanlarımız el ele vererek Kürdistan’ı yıkmaya çalıştılar. Serok Barzani Dünyadan yardım istedi ve Peşmerge komutanlarına, yakınlarına, akrabalarına, oğullarına şu talimatı verdi: “cepheye gidin, en ön saflarda savaşın, kaçmayın, Peşmergeler bunu görsün ve cesaret sahibi olsun, sizinle birlikte savaşsın!”
Bunu söyleyen bir başkomutan bütün cephelerde Peşmergeleri ile birlikte oldu, mevzilere girdi, gecelerini bazen cephelerde geçirdi.
Bu başkomutan önderliğindeki Kahraman Peşmergeler zafer kazandı. Düşmanı tarumar etti. Bütün dünya Peşmergenin kahramanlığı karşısında saygıyla eğildi, Peşmergenin başkomutanı Serok Barzani’yi selamladı.
Askeri zafer tamamdır. Sınırlar Milan füzeleri ile donatılmıştır.
Peşmerge’nin morali ve güveni tamdır.
Böyle bir zaferi kazanan başkomutan, tek başına kendi halkını referanduma götürme yetkisine sahiptir.
Böylesi günler ulusu kurma günleridir.
Başkomutan, uluslararası durumu iyi okumuşsa, kendisine ve ulusuna güveniyorsa, halkına sorma hakkına sahiptir: “Ey yüce ulusum sen devlet sahibi olmak ister misin?”
Ulusunun çoğunluğu “evet” derse, karşı çıkan bazı kişilerin veya grupların hiçbir önemi yoktur.
Daha ötesi, zafer kazanan, kendi ulusunu kurtaran bir komutanın tarihi görevi bağımsızlık ilan etmektir, halkının büyük bir kısmı karşı olsa bile!
Ben açıkça söylüyorum. Serok Barzani, tek başına bağımsızlık ilan etse, halkı onun arkasından gitmese bile, kendisi haklıdır ve ben onu destekleyen tek Kürt olmak istiyorum.
Böylesi anlarda doğru olan çoğunluk değildir, doğru olan doğrunun ta kendisidir!
Tarih Bağımsızlık İlan etmeyi Serok Barzani’nin sırtına bir görev olarak yüklemiştir.
Sonuna kadar onunla birlikteyiz. Yeter ki yüzüme karşı söylediği sözü, hiçbir zaman aklından çıkarmasın: “Benim için devle ti olan bir köy, devleti olmayan büyük bir ülkeden daha önemlidir”