Her iki sözcüğü pek çok defa günlük konuşmalarda kullanırız, kibir kendini beğenme , başkalarından üstün görme veya üstünlük taslama olarak da tanımlamak mümkün. Aslında bir çeşit büyüksenme, bu ruh hali beraberinde küçümsemeyi ve her halukarda kendini doğru ve haklı görme gibi hastalıklı bir bencilliği de geliştirir.Kibirlilik bir zayıflıktır, kaybetme korkusu, kaygısından ve küçümsenme ruh halinin bir sonucu olarak gelişir ve güçlenir,
Kibir, bencillik, hırs, öfke, aynı kaynaktan beslenir, bu özellikler yıkıcı, kırıcı olmaktan çekinmez, dünyayı hatta evreni salt kendilerinden ibaret görürler. Kibir bazen egemen ulus, sınıf kültürü bazen de ezilen kimliklerin büyüksenme hevesi ve aslında öykündüğü hükmeden zümrenin bir parçası olarak kendini görmenin haleti ruhiyesi.
Dünyanın gelmiş geçmiş bütün zalimlerin en belirgin ve ortak özelliği kibir ve bencilliktir. Burnundan kıl aldırmaz , yeryüzünün tabi bir efendisidir ve Kibir faşizmi besleyen en tipik bir kişilik özelliğidir.
Yurtseverlik, derin ve kadim blr duygu ve düşüncedir, insan kimliğinin gelişme dinamiği olmuştur, bazen en ilkel koşullarda ev, bark ve giyim kuşam olurken sonradan ekilip biçilen toprak olmuştur, uygarlıkların gerekçesi olmuştur.
Yurtsevgisi ve bunun yarattığı ruh hali, modern dünyada özgürlük, bağımsızlık ve üretim olmuştur, Faşizme karşı, zindanlarda direniş, pek çok yer ve yurtta devrim ve Korek tepesinde zafer olmuştur.
Yurtsevgisi ve Kibir aynı duyguda, düşüncede kimlik ve kişilikte olmaz, biri zalimin bir diğeri mazlumun fikri ve zikridir,
Biri sevmeyi, saymayı, üretmeyi esas alır diğeri sahip olmayı.
Öyle ise çağımız dünyasında sosyal, siyasal sorumluluk yüklenen ve bunu mücadelesini veren bilen, düşünen ve bu bağlamda üreten insanlara kibirli olmak yakışmaz, yanlışa karşı olmak başka bir şey mağrur ve burnu havada olup kibir sahibi olmak başka bir şey.
